In memoriam Emil Geurts
Toespraak bij uitvaart Emil Geurts op vrijdag 1 februari 2019
Beste Frank (zoon van Emil), Beste Angeline (de jongste zus van Emil), andere familieleden, vrienden en kennissen
“Uit het oog, maar niet uit het hart”
“Het kerkkoor is ook mooi, maar het zou toch helemaal te gek zijn als Mijn Gaanderens Mannenkoor zou willen zingen bij mijn uitvaart” aldus Emil. Deze al jarenlang gekoesterde wens gaat nu in vervulling.
Het typeert Emil: verbonden blijven met het Gaanderens Mannenkoor tot de laatste snik. Hoewel al jaren geen actief lid meer, bleef Emil het Gaanderens Mannenkoor trouw door gewoon lid te blijven en het koor in haar doen en laten – tot enkele jaren terug – op zijn computer te blijven volgen. Een beter koorlid kun je je niet wensen.
De rouwkaart spreekt ook boekdelen: een niet te missen G sleutel geeft de tekst een extra dimensie. “Een zang- en muziekliefhebber in hart en nieren”, dat was hij.
Dat Emil trouw was aan het koor bleek al in 1997. Jaarlijks werd toen de Jorrick Simmes bokaal uitgereikt aan een koorlid dat de repetities het meest frequent had bezocht. Bij hoge uitzondering verzuimde Emil op donderdagavond. Dat was zijn avond en daar moest je afblijven. En die wisselbeker was toen voor Emil!
En zijn beste maatje bij het Gaanderens Mannenkoor was Jos Brugman…….. It’s a small world!
Ik mocht in 2015, destijds als voorzitter, Emil huldigen voor 25 jaar mannenzang. Eerst bij het Doetinchemse Mannenkoor daarna bij het Gaanderens Mannenkoor. Wegens fysieke beperkingen was hij toen al enkele jaren passief lid. Zijn ongelukjes in de Huet met de auto in de sloot en vrij snel daarna met de fiets op de parkeerplaats bij ‘het Weerdje’ – Emil werd toen, volgens zijn zeggen, afgeleid door een paar verpleegsters; jaja denk ik dan – staan mij nog vers in het geheugen. Als je zijn kamerdeur open deed stond de computer altijd aan: “patience spelen”, zijn lust en zijn leven. Trots liet hij mij dan zien hoe hij ook het Gaanderens Mannenkoor op de computer volgde. Zijn liefde voor ons koor bleek toen ook al; betalend lid blijven wilde hij, hoe ik ook aangaf dat het echt niet nodig was. Gastvrij en altijd welbespraakt en in voor een geintje maakten die bezoeken tot vele welbestede uren.
Nog naar concerten gaan van het Gaanderens Mannenkoor was niet meer mogelijk. Ik heb hem ooit nog eens in zijn scootmobiel gezien bij het Mooi Koor Man festival in het centrum van Doetinchem. Dat was weer ouderwets gezellig. Wat een positieve uitstraling had Emil; humor en optimisme waren onlosmakelijk verbonden met zijn karakter.
Ook een drankje liet hij niet staan: zijn FB pagina maakt dat duidelijk, alleen twee foto’s met familie op zijn verjaardag met een glaasje in de hand: eerst een borreltje en dan een glaasje bier.
De laatste jaren was er geen persoonlijk contact meer met Emil. Zijn gezondheidstoestand ging langzaam achteruit doordat o.a. zijn geheugen hem steeds meer in de steek liet. Maar het Gaanderens Mannenkoor kon, wilde en zou hij niet vergeten!
“Uit het oog, maar niet uit het hart” dat was wederzijds.
Wij zijn er trots op Emil in onze gelederen te hebben gehad en wij zullen zijn voornaam nooit meer verkeerd spellen!
Namens het Gaanderens Mannenkoor
Dick Schakel
Regiegroep ‘Ledencontact/ Overlijden’